Biologia marina
Solum 29 centesimae superficiei orbis terrarum est terra; reliquum est oceanus, domus vitae marinae. Oceani peraeque sunt paene 4 chiliometra alti, et litoribus habent quae ad 360 000 chiliometrorum perveniunt.[1][2]
Challenger per suam expeditionem annorum ab 1872 ad 1876.
Scopuli curalii oecosystemata marina multiplicia formant quibus biodiversitas extraordinaria est.
Acanthaster planci.
Chelonia mydas.
Copepodum.
Lacunae aestus cum stellis marinis et actiniariis ante litus Sanctae Crucis Californiae.
Biologia marina est studium scientificum organismorum in oceano vel aliorum corporum aquae. Quia in biologia multis phylis, familiis, et generibus sunt nonnullae species quae mare et aliae quae terram habitant, biologia marina species in classibus describit per circumiecta naturalia, potius quam taxinomia. Biologia marina ab oecologia marina differt quia illa modum investigat quo organismi inter se et cum circumiectis naturalibus agunt, quandoquidem hic studium organismorum ipsorum est.
Magna omnis vitae in tellure pars oceanum habitat. Magnitudo proportionis nescitur, quia multae species oceanicae nondum inventae sunt. Oceanus est multiplex trium dimensionum mundus,[3] qui circa 71 centesimas superficiei orbis terrarum tegit. Habitationes in biologia marina investigatae omnes comprehendit res a minusculis aquae superficialis stratis ubi organismi et res abioticae per tensionem superficialem inter oceanum et atmosphaeram inlaqueari possunt, ad altitudines fossarum oceanicarum, aliquando 10 000 metrorum vel plus sub superficie oceanica. Inter certas habitationes sunt scopuli curalii, silvae phaeophycearum, prata graminis oceanici, circumiecta montium marinorum et spiramentorum thermalium, lacunae astus, fundi lutulenti, arenosi, et saxosi, atque aperta zona oceanica vel pelagica, ubi res solidae sunt rarae et superficies aquatica est solus fines qui videri potest. Organismi investigati inter phytoplankton et zooplankton microscopica et ingentes balaenas 30 metra longas variant.
Vita marina est opes vastae, quae cibum, medicinam, infectasque materias praebet, ac recreationem et periegesim omnem per orbem terrarum sustinet. Ipsissimam naturam nostri planetae funditus constituit. Organismi marini ad circulum oxygenii conferunt, in ordinato telluris climate implicantur,[4] et litora partim formant et protegunt; nonnulli praeterea organismi marini etiam terram novam creare adiuvant.[5]
Multae species hominibus oeconomice magni momenti sunt, inter quas pisces edules (animalia cum et sine pinnis). Magis magisque scientia intellegit salutem organismorum maritimorum et aliorum organismorum modis profundis coniungi. Corpus scientiae de coniunctione vitae in mari et circulis magni momenti rapide crescit, novis inventis paene quotidie promulgatis. Inter hos circulos sunt res materiae (sicut circulus carbonicus) et aeris (sicut respirationis telluris), et motus energiae per oecosystemata, oceano non excluso. Magnae regiones sub superficie oceanica reapse nondum exploratae manent.
Index
1 Nexus interni
2 Indices
3 Notae
4 Bibliographia
5 Nexus externi
Nexus interni
- Aestuarium
- Aestus
- Aquarium
- Aquacultura
- Bathymetria
- Oecologia acustica
- Phycologia
Indices |
- Glossarium oecologiae
Notae |
↑ Charette, Matthew; Smith, Walter H. F. (2010). "The volume of Earth's ocean". Oceanography 23 (2): 112–114 .
↑ Tellus ex spatio visa, The World Factbook (CIA).
↑ Proprietates oceanographicae et bathymetricae, Marine Conservation Institute.
↑ Foley, Taylor, et Ghan 1991.
↑ Sousa 1986.
Bibliographia |
- Foley, Jonathan A., Karl E. Taylor, et Steven J. Ghan. 1991. Planktonic dimethylsulfide and cloud albedo: An estimate of the feedback response. Climatic Change 18(1):1. doi:10.1007/BF00142502.
- Friedrich, Hermann. 1969. Marine biology, an introduction to its problems and results. Conv. ex Theodisca a Gwynne Vevers. Seattli: University of Washington Press.
- Lucas, Joseph, et Pamela Critch. 1974. Life in the oceans. Londinii: Thames and Hudson. ISBN 0500080143, ISBN 0500100144.
- Mariscal, Richard N., ed. 1974. Experimental marine biology. Novi Eboraci: Academic Press. ISBN 0124724507.
- Morrissey, J., et J. Sumich. 2011. Introduction to the Biology of Marine Life. Jones & Bartlett Publishers. ISBN 9780763781606.
- Sousa, Wayne P. 1986. Disturbance and Patch Dynamics on Rocky Intertidal Shores. In The Ecology of Natural Disturbance and Patch Dynamics, ed. Steward T. A. Pickett et P. S. White, capitulum 7. Academic Press. ISBN 0125545215.
Nexus externi |
 | Vicimedia Communia plura habent quae ad biologiam marinam spectant. |
Creaturae Oceani Alti, www.youtube.com (documentarium, National Geographic, 2010)
Exploris, www.exploris.org.uk
"Freshwater and Marine Image Bank," content.lib.washington.edu (University of Washington Library)
"Marine Biology in Time and Space," onlinelibrary.wiley.com
Oecologia marina, cosmotheoria evolutionaria www.wileyonlinelibrary.com
Porta Oceani Smithsoniana, ocean.si.edu
Societas Conservationis Marinae, www.mcsuk.org
